การศรัทธาต่อวันสุดท้ายนี้จะครอบคลุมการศรัทธาต่อสัญญาณวันสิ้นโลก และสัญญาณต่างๆที่จะเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น ศรัทธาต่อความตายและการทดสอบในกุโบรฺ ไม่ว่าจะเป็นความทรมานหรือความผาสุก ศรัทธาต่อการเผ่าสังข์ และการบังเกิดขึ้นมาอีกครั้งของทุกสิ่งที่ถูกฝังอยู่ในกุโบร และสภาพความน่าสะพรึงกลัวและตื่นตระหนกในวันกิยามะฮฺ และรายละเอียดต่างๆในวันแห่งการชุมนุม (มะหฺชัร) และการเปิดเผยสมุดบันทึกประจำตัวของแต่ละคน และการตั้งตราชั่ง ศรัทธาต่อสะพานข้าม(ศิรอฏ) และบ่อน้ำของท่านนบี การให้ความ ช่วยเหลือ(ชะฟาอะฮฺ) และอื่นๆ และศรัทธาต่อสวนสวรรค์และความสุขสบายของมัน และความสุขที่ปราบปลื้มอย่างที่สุด นั่นคือการได้เห็นพระพักตร์ของอัลลอฮฺ และศรัทธาต่อนรกและความทรมานของมัน ซึ่งความทรมานที่เจ็บปวดที่สุดคือการถูกห้ามมิให้พบกับองค์อภิบาลของเขา
“ครั้นเมื่อกำหนดเวลา(อายุขัย)ของพวกเขาได้มาถึง พวกเขาจะไม่สามารถร้องขอให้ล่าช้า(แม้แต่)ชั่วโมงเดียว และจะไม่สามารถร้องขอให้เร็วขึ้น (สักชั่วโมงหนึ่ง)”
และเราต้องศรัทธามั่นต่อการทดสอบในหลุมศพ นั่นคือผู้ตายจะถูกสอบสวน –หลังจากที่ถูกฝังเรียบร้อยแล้ว- เกี่ยวกับองค์อภิบาลของเขา ศาสนาของเขา และนบีของเขา ดังนั้นอัลลอฮฺจะทรงทำให้ชาวมุอฺมินผู้ศรัทธามีจุดยืนที่มั่นคงด้วยคำตอบที่มั่นคงและชัดเจน โดยมุอฺมินผู้ศรัทธาจะตอบว่า “องค์อภิบาลของเราคืออัลลอฮฺ ศาสนาของเราคือิสลาม และนบีของเราคือมุหัมมัด” และอัลลอฮฺจะทรงทำให้บรรดาผู้อธรรมหลงทาง โดยพวกเขาจะตอบว่า
“อา...อา... ฉันไม่รู้” ส่วนผู้กลับกลอก(มุนาฟิก)และผู้ที่สงสัย(ในสัจธรรมของอิสลาม) เขาจะตอบว่า “ฉันไม่รู้ ฉันได้ยินคนกล่าวบางอย่าง ดังนั้นฉันจึงกล่าวตามพวกเขา”
